Η Ελλάδα σε κρίσιμο σταυροδρόμι
Χρειάστηκαν 6 μήνες, χρόνος εξαιρετικά πολύτιμος για την Ελληνική Οικονομία, για να συνειδητοποιήσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τα πραγματικά δεδομένα και την κρισιμότητα των διαπραγματεύσεων με τους διεθνείς πιστωτές της Χώρας.
Πολιτικός χρόνος αρκετά μακρύς, ιδιαίτερα όταν καλείσαι να διαχειριστείς μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που η Κυβέρνηση προκάλεσε από μόνη της, μέσα από τραγικά λάθη και τους αδέξιους χειρισμούς της. Με υπεροψία, παρά τις πολλές προειδοποιήσεις που λάμβαναν από όλες τις πλευρές, πληθώρα στελεχών της Αριστεράς έσπευδαν όλο το περασμένο χρονικό διάστημα να υπερασπιστούν τη λάθος διαπραγματευτική τακτική της Κυβέρνησης, ενώ παράλληλα παρέμεναν εγκλωβισμένοι στις ιδεοληψίες της Αριστεράς και στο λαϊκίστικο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
Πρόκειται για εκκεντρικές φιγούρες, που μέσα από την ψευδό-επαναστατική τους ρητορεία, διαβεβαίωναν τους πολίτες, ότι ο Πρωθυπουργός θα καταφέρει να «τρομάξει» τους ευρωπαίους εταίρους μας, δρομολογώντας μία πανευρωπαϊκή αλλαγή, μία «βελούδινη επανάσταση» της Αριστεράς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα κάνει τις διεθνείς αγορές «να χορεύουν στο ταψί» και βεβαίως στο τέλος θα φέρει στην Ελλάδα μία πολύ καλύτερη συμφωνία από την προηγούμενη Κυβέρνηση.
Σήμερα, οι ίδιες αυτές φιγούρες, έχοντας εν τω μεταξύ πάρει στον λαιμό τους έναν ολόκληρο λαό, διαφοροποιούνται και αποστασιοποιούνται κοινοβουλευτικά από τον μέχρι πρότινος «Τσε Γκεβάρα» τους, τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος – αντιμέτωπος με την σκληρή ευρωπαϊκή πραγματικότητα – συνθηκολόγησε ατάκτως.
Χρειάστηκε βεβαίως να προηγηθεί ένα αιφνίδιο δημοψήφισμα-παρωδία, με ένα ανυπόστατο και ταυτόχρονα βαθύτατα διχαστικό ερώτημα, το οποίο εξανέμισε τα όποια ψήγματα αξιοπιστίας διατηρούσε αυτή η Κυβέρνηση απέναντι στους εταίρους μας. Οι πολίτες λοιπόν με ένα βροντερό 61% είπαν «Όχι στα Μνημόνια», εγκλωβίζοντας τη Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο που κατέληξε σε μία παλινωδία άνευ προηγουμένου, αφού το νέο Μνημόνιο, που η ίδια η Κυβέρνηση Τσίπρα κατέθεσε ως πρόταση στους πιστωτές 3 μέρες μετά το Δημοψήφισμα, άγγιζε τα 13 δις Ευρώ. Το δεκαπλάσιο δηλαδή, από όσα έπρεπε να παρθούν σε μέτρα πριν από μόλις 6 μήνες και σχεδόν το διπλάσιο από όσα περιλάμβανε η πρόταση Γιούνκερ, που απερρίφθη με το Δημοψήφισμα!!!
Οι Έλληνες πολίτες διαθέτουν και μνήμη και κρίση, ώστε να αξιολογήσουν σωστά τα όσα συνέβησαν. Ξεκινήσαμε τον Ιανουάριο, πριν τις Εθνικές εκλογές, με μία Οικονομία πληγωμένη μεν, αλλά με σταθερά ανοδική πορεία. Έως τότε, η Χώρα είχε καταφέρει να ισοσκελίσει έσοδα και έξοδα του κράτους, να παράγει σημαντικά για την οικονομία πρωτογενή πλεονάσματα, να ανακόψει την καθοδική πορεία των εθνικών εσόδων και να αναχαιτίσει την μεγάλη ανεργία, που σταδιακά έπεφτε. Είχε ήδη ξεκινήσει η διόρθωση των αδικιών του Μνημονίου και η σταδιακή μείωση των φόρων (πχ. Η Εισφορά Αλληλεγγύης).
Έμενε βεβαίως η υποχρέωση εκ μέρους της Ελλάδας, να εφαρμοστούν περαιτέρω μέτρα ύψους περίπου 1 δις Ευρώ (περίφημο email Χαρδούβελη), ώστε στα τέλη του Φεβρουαρίου να κλείναμε με θετικό πρόσημο την αξιολόγηση και η Χώρα να έβγαινε από το δεύτερο Μνημόνιο, έχοντας εξασφαλίσει την προαιρετική πιστοληπτική χρηματοδότηση από τους εταίρους.
Ο Λαός ωστόσο, μεθυσμένος από το λαϊκίστικο αφήγημα της Αριστεράς, προτίμησε στις 25 Ιανουαρίου να εμπιστευτεί τον Αλέξη Τσίπρα, που με το «περίφημο» Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, υποσχόταν να σκίσει τα μνημόνια, να βάλει τέλος στην λιτότητα, τέλος στον ΕΝΦΙΑ, τέλος στην υπερφορολόγηση, να μας γεμίσει δωρεάν παροχές και ένα κοινωνικό πρόγραμμα για τους πολίτες ύψους 2 και πλέον δις ευρώ…
Το τι ακολούθησε και που βρεθήκαμε με τους επιπόλαιους χειρισμούς των ερασιτεχνών της Αριστεράς, είναι γνωστά. Σήμερα πλέον, το μέλλον της Ελλάδας και η παραμονή μας στη ζώνη του ενιαίου νομίσματος, κρίνονται από τους Αρχηγούς Κρατών και Κυβερνήσεων της Ευρωζώνης, που μέχρι πριν λίγες ημέρες η Ελληνική Κυβέρνηση ενέπαιζε. Η Συμφωνία-Μνημόνιο που τελικά έφερε ο κ. Τσίπρας είναι «βαριά και ασήκωτη» για τον Ελληνικό λαό, καλύτερη όμως από το χάος και την καταστροφή της εξόδου από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Βαρύς και ασήκωτος» και ο λογαριασμός των μέτρων, που καλείται να εγκρίνει το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Πρόκειται για μία σειρά προαπαιτούμενων, που αποτελούν προϋπόθεση για το νέο πρόγραμμα από τον ESM.
Πρόκειται σαφώς για την μεγαλύτερη Εθνική πρόκληση της Μεταπολίτευσης. Ο Πρωθυπουργός έχει σήμερα την στήριξη όλων των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων του Ελληνικού Κοινοβουλίου, σε αντίθεση με τις προηγούμενες Κυβερνήσεις. Η ειρωνεία είναι, ότι έχει χάσει τον έλεγχο στο κόμμα του και το ρήγμα είναι βαθύ. Οφείλει συνεπώς άμεσα να απαλλαγεί από τις «συνιστώσες της Δραχμής» και να ξεκαθαρίσει το εσωτερικό του κόμματός του. Οφείλει επίσης, αφού ζητήσει συγγνώμη από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, να εφαρμόσει τάχιστα τις μεταρρυθμίσεις. Ο κίνδυνος δεν έχει περάσει, ας μην γελιόμαστε… .
