Ναι στην επανίδρυση του κράτους, Όχι σε νέους φόρους.
Είναι απολύτως κατανοητή η ανάγκη για υιοθέτηση και εφαρμογή μέτρων για την μείωση του δημοσίου χρέους, την εξυγίανση της οικονομίας και την ανάπτυξη της χώρας. Αυτή εξάλλου ήταν και η προεκλογική ρητορική της προηγούμενης Κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, σε αντίθεση, θυμίζω, με τον απλόχερο προεκλογικό λόγο του ΠΑΣΟΚ που υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες.
Παρότι οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούν με δικαιολογημένη αγανάκτηση την ανακολουθία προεκλογικών υποσχέσεων και κυβερνητικών πράξεων του ΠΑΣΟΚ, η σοβαρότητα της κατάστασης δικαιολογεί ίσως την επιβολή νέων οικονομικών μέτρων. Γι΄αυτό άλλωστε και η Αξιωματική Αντιπολίτευση προσέφερε συναίνεση κάτι που επισταμένα αρνήθηκε το ΠΑΣΟΚ, όταν λίγους μόνον μήνες προ των Εκλογών του Οκτωβρίου, του ζητήθηκε από τον Κώστα Καραμανλή.
Συναίνεση λοιπόν σε νέα μέτρα, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι αυτά θα είναι δίκαια, θα προστατεύουν ταυτόχρονα τους οικονομικά ασθενέστερους και θα δίνουν προοπτικές ανάπτυξης στην οικονομία μας.
Αντ΄αυτού ακούσαμε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, με αρκετή καθυστέρηση μάλιστα, την εξαγγελία ενός μείγματος αντιλαϊκών μέτρων, υπαγορευμένα ίσως από τις αγορές, χωρίς αναπτυξιακή πνοή, που πλήττουν κυρίως τους μη έχοντες και κατέχοντες, όπως η αύξηση στα καύσιμα που είναι βέβαιο ότι εκτός από τον πληθωρισμό, θα συμπαρασύρει προς τα πάνω τις τιμές πολλών ειδών πρώτης ανάγκης, που θα επιβαρύνουν τα ήδη υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Όπως η μείωση μισθών και επιδομάτων στο Δημόσιο που θα επηρεάσει χιλιάδες οικογένειες, ή όπως η αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση που θίγει καίρια όλους τους εργαζόμενους.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι επιτακτική ανάγκη να μειωθούν τα έξοδα και να αυξηθούν τα έσοδα, αλλά δυστυχώς η φιλοσοφία της κυβέρνησης Παπανδρέου βασίζεται κυρίως στην επιβολή φόρων και πάλι φόρων, τόσο έμμεσων που πλήττουν ουσιαστικά τα μικρά και μεσαία εισοδήματα, όσο και άμεσων, που από τις διαρροές του νέου φορολογικού νομοσχεδίου, φαίνεται ότι η νέα φορολογική κλίμακα θα δημιουργήσει μία νέα τάξη φτωχών Ελλήνων που θα εργάζονται κυριολεκτικά για να πληρώνουν το Κράτος. Και βέβαια όπως πάντα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι θα κληθούν να πληρώσουν το μείζον, που σημαίνει μείωση στο εισόδημα τους και άρα υποβάθμιση του επιπέδου ζωής τους.
Φρονιμότερο θα ήταν η κύρια προσπάθεια της Κυβέρνησης να επικεντρωθεί στην περιστολή των δαπανών του κράτους, στο νοικοκύρεμα των αδηφάγων Οργανισμών και Υπηρεσιών, στις μεταρρυθμίσεις και βέβαια στην πάταξη της φοροδιαφυγής με ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους. Με άλλα λόγια στην “επανίδρυση του κράτους” που ορθώς διείδε ως αδίρητο ανάγκη το 2004 ο Κώστας Καραμανλής, αλλά που δεν κατάφερε να επιτύχει.-
06-02-2010
