Συνέντευξη του Αναπληρωτή Τομεάρχη Εθνικής Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας Στέφανου Γκίκα, στην εφημερίδα «ΜΕΤΡΟ» την 22/3/11
Τρίτη, 29 Μάρτιος 2011
ΕΡ: Πως κρίνετε την έως τώρα στάση της κυβέρνησης στην κρίση της Λιβύης?
ΑΠ: Η χώρα θα μπορούσε να είχε αναλάβει ένα πιο σημαντικό ρόλο στη κρίση. Να κινηθεί πιο δραστήρια στο διπλωματικό επίπεδο, να αναλάβει πρωτοβουλίες και διαμεσολαβητικές προσπάθειες – ας μην ξεχνάμε τις παραδοσιακές καλές σχέσεις που διατηρούμε με τον Αραβικό κόσμο – αλλά και στο επιχειρησιακό επίπεδο κατά τη φάση της απομάκρυνσης των Ελλήνων και ξένων υπηκόων, θα έπρεπε να υπάρχει ένας καλύτερος συντονισμός, με μεγαλύτερη ίσως συμμετοχή στον τομέα αυτό, του Υπουργείου Άμυνας.
ΕΡ: Η συμμετοχή της Ελλάδος στον πόλεμο θα πρέπει να περιοριστεί μόνο σε ανθρωπιστικό επίπεδο?
ΑΠ: Κοιτάξτε, είναι μια επιχείρηση που διεξάγεται στη «γειτονιά» μας. Η Λιβύη ανήκει στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο ενδιαφέροντός μας. Διατηρούμε πολύ καλές σχέσεις με τους λαούς της περιοχής. Έχουμε εκπαιδεύσει στις Στρατιωτικές μας Σχολές εκατοντάδες Λίβυους αξιωματικούς και στελέχη. Έχουμε ενδιαφέρον για την περιοχή. Μας ενδιαφέρει η επόμενη μέρα. Μην ξεχνάμε για παράδειγμα, ότι δεν έχουμε ακόμη οριοθετήσει τις Θαλάσσιες Ζώνες με τη Λιβύη. Γι αυτό θεωρώ ότι και ως μέλος του ΝΑΤΟ, πρέπει να είμαστε παρόντες στην επιχείρηση όχι μόνον στον – κατά κυριολεξία – ανθρωπιστικό τομέα αλλά και στο υποστηρικτικό επίπεδο της επιχείρησης, δηλαδή στο πεδίο της διοικητικής μέριμνας, της έρευνας διάσωσης, κ.λπ, διαθέτοντας Βάσεις και μέσα.
ΕΡ: Πάντως η επίθεση στη Λιβύη αναδεικνύει και τη μη ηθική του πολέμου. Ο αδελφός Καντάφι, όπως τον αποκαλούσαν στο ΠΑΣΟΚ, μέσα σε λίγες εβδομάδες έγινε τύραννος που πρέπει να εξοντωθεί…
ΑΠ: Η αλήθεια είναι ότι ο Καντάφι, έχασε την νομιμοποιητική και ηθική βάση να ηγείται του λαού του, όταν απέτυχε να συζητήσει, να συνδιαλλαγεί με τους πολίτες και στράφηκε εναντίον τους, βομβαρδίζοντας ακόμη και αμάχους. Τώρα, όπως όλοι γνωρίζουμε, η πολιτική των διεθνών σχέσεων πρέπει να βασίζεται στον ρεαλισμό. Δυστυχώς από την πλευρά της κυβέρνησης λείπει η προβλεπτικότητα και τα αντανακλαστικά. Η έκρηξη στον Αραβικό κόσμο φαινόταν ότι επίκειται, πολλοί ξένοι αναλυτές το είχαν προβλέψει, αλλά η κυβέρνηση αγνόησε τα μηνύματα των καιρών και συνέχιζε τις στενές επαφές και τις επισκέψεις στον «αδελφό» Καντάφι.
ΕΡ: Εξόχως ευδιάκριτη είναι και η απουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς την ανάληψη πρωτοβουλιών σε θεσμικό επίπεδο και αναφέρομαι στην θέση της «υπουργού εξωτερικών» της Ε.Ε. Το βάρος το σήκωσε ο Ν. Σαρκοζι…
ΑΠ: Έχετε δίκιο. Μπορεί να πέρασαν 11 ολόκληρα χρόνια από την Συμφωνία της Νίκαιας που έθεσε τη βάση για την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας της Ευρώπης, αλλά έχουμε μακρύ δρόμο να διανύσουμε. Βεβαίως βήματα γίνονται, όπως για παράδειγμα η θέσπιση της θέσης του Ευρωπαίου ΥΠΕΞ. Αλλά σήμερα η συμπαθής Λαίδη Άστον, έχει να συγκεράσει απόψεις 27 χωρών και δεν είναι εύκολο. Αυτό που νομίζω ότι έχει σημασία στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι η Γαλλία που αποτελεί τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ πρωτοστάτησε στην πρώτη φάση, όπου μαζί με την Βρετανία, την Ισπανία και δευτερευόντως την Ιταλία, επιχείρησαν να δώσουν στίγμα «Ευρωπαϊκής» παρά «Αμερικανονατοϊκής» παρέμβασης. Το θέμα βέβαια είναι τι θα ακολουθήσει…
