Όχι άλλες ρωγμές στην συνοχή του στρατεύματος…
Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.) αποτελούν αναμφισβήτητα μία ιδιαίτερη ομάδα εργαζομένων που επέλεξαν το “ζείν επικινδύνως”, υπηρετώντας την Πατρίδα και διασφαλίζοντας την ασφάλεια και άμυνα της χώρας. Είναι αυτονόητο ότι η κάθε κυβέρνηση οφείλει να δίδει την δέουσα προσοχή στην ευαίσθητη αυτή ομάδα των Ελλήνων πολιτών, να διευκολύνει την ούτως ή άλλως βεβαρυμμένη ζωή τους, να εξασφαλίζει το υψηλό τους φρόνημα, την προσήλωση και την αυτοσυγκέντρωσή τους στο καθήκον. Δυστυχώς τους τελευταίους μήνες ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου. Οι πάντες παρατηρούν ότι η τουρκική προκλητικότητα έχει υπερβεί τα όρια και ως εκ τούτου η επιχειρησιακή δράση, η ετοιμότητα και η εγρήγορση των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων είναι περισσότερο αυξημένη παρά ποτέ. Κι όμως, την περίοδο αυτή επέλεξε η κυβέρνηση να δοκιμάσει τις αντοχές του προσωπικού των Ε.Δ., είτε μιλώντας απαξιωτικά προς τα στελέχη, είτε εισάγοντας σειρά μέτρων που μόνο στόχο έχουν τον δραστικό περιορισμό του εισοδήματος τους. Καίριο πλήγμα δέχτηκαν οι ιπτάμενοι της Πολεμικής μας Αεροπορίας, το πτητικό επίδομα των οποίων μειώθηκε σημαντικά. Η ελάττωση των εισοδημάτων, που σημειωτέον συμβαίνει για πρώτη φορά στην καριέρα τους, δημιούργησε ανησυχία, γκρίνια και αισθήματα λύπης και αδικίας που εξώθησε τους πιλότους στην μη συμμετοχή σε εκπαιδευτικές πτήσεις την 26η Απριλίου 2010, ή στη λεγόμενη “λευκή απεργία”. Διερωτήθηκε αλήθεια κανείς, πως νοιώθει ένας πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας που κάθε μέρα παίζει την ζωή του κορώνα – γράμματα αναχαιτίζοντας τουρκικά αεροσκάφη στο Αιγαίο, όταν αντιλαμβάνεται ότι τυγχάνει της ίδιας οικονομικής αντιμετώπισης με έναν υπάλληλο γραφείου κάποιου υπουργείου που εργάζεται το οκτάωρο του και κοιμάται ασφαλής στο σπίτι του; Προφανώς δεν το διερωτήθηκε η κυβέρνηση, διότι ενέταξε τα στελέχη των Ε.Δ. στην κατηγορία του απλού δημοσίου υπαλλήλου περιορίζοντας σημαντικά τα εισοδήματα τους. Οι αντιδράσεις της πολιτικής ηγεσίας με ανακοινώσεις και δηλώσεις, ενίοτε ρίχνουν “λάδι στην φωτιά” και αντί να αποκλιμακώσουν την κατάσταση, συντηρούν ένα δημόσιο διάλογο, που για ευνόητους εθνικούς λόγους θα έπρεπε να μείνει “εντός των τειχών”. Οι καιροί που ζούμε δεν είναι συνηθισμένοι, κρύβουν κινδύνους και όχι μόνον στο πεδίο της οικονομίας αλλά και στα εθνικά μας θέματα, όπου απαιτούνται μελετημένες και ψύχραιμες κινήσεις, προβλεπτικότητα, σύνεση και εγρήγορση. Απαιτούνται όμως πρώτα και κύρια, αξιόμαχες Ένοπλες Δυνάμεις, καλά εκπαιδευμένες, με υψηλό ηθικό και ετοιμότητα, που να εγγυώνται την ασφάλεια και την σταθερότητα της χώρας, δύο παράγοντες που χωρίς αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει οικονομική ανάκαμψη, ανάπτυξη και πρόοδος. Αυτό λοιπόν είναι το αυτονόητο καθήκον της κυβέρνησης και θα πρέπει οι αρμόδιοι να το επιτύχουν χωρίς να μιλάνε απαξιωτικά στα στελέχη και απορρίπτοντας πολιτικές που δημιουργούν κραδασμούς και ρωγμές στη συνοχή του στρατεύματος.
23-05-2010
